Tio ŝajnas tre fola. Mi skribis ĝin senpense, nur kiel ekzerco:
Hodiaŭ iris sur la strato,
Vidis min purpura rato.
Demandis li pri la horo,
Mi respondis "Ne horloĝo!
Sed, laŭ la suno en ĉielo,
Kaj la son' de mia ventro,
L' horo estas nun la tempo
Por la manĝado de kekso.
(Kvara kaj tridek, aŭ io)."
Min dankis tiam la rato,
Li forkuris trans la strato,
Tamen, buson li ne vidis
Ĝia rado lin detruis!
Tio estas ja la fino
De la poemo de rato,
Kiu havas strangan felon,
Kaj ne portas brakhorloĝon.
