(La jena estas ŝerco de mia infanaĝo. Mi aŭdis ĝin proksimume antaŭ 30 jaroj! Ĉu mi memoris bone?)
Du knabaj amikoj, nomitaj 'Silentu' kaj 'Ĝeno', vizitis bestĝardenon kune. Ili rigardis la leonojn, la simiojn, la ĝirafojn, kaj tiel plu. Unu el la du tre ĝojis rigardi la anasojn, kaj restis ĉe la anasejo longtempe, rigardante la anasojn naĝi kaj kvaki. Kiam li rigardis sufiĉe, li turnis por foriri... sed lia amiko ne estas ĉi tie! Do, li trovis uniform-vestitan virinon kiun laboris ĉe la bestĝardeno.
"Pardonu min, ĉu vi povas min helpi?" li petis, maltrankvile. "Mi perdis mian amikon!"
"Certe, junĉjo," respondis la virino. "Kio estas via nomo?"
"Silentu," li respondis.
La virino ĝeniĝis. "Via nomo, knabeto."
"Silentu!"
"Aĥ, iru for," diris la virino kolere, pensante ke la knabo memevidente mokas ŝin.
"Ne ne, bonvolu helpi min, bonkora sinjorino!"
Ŝi returnis knaben, nekredeme.
"Vere?"
"Jes, vere! Mia amiko estas perdita! Mi zorgas ke, strangulo forrabis lin, aŭ io pli malbona!"
"Kompreneble. Do, kio estas via nomo?"
"Mi jam diris al vi, 'Silentu!' 'Silentu!!'"
"Jen, tio estas tute sufiĉa, knabaĉo!" kriis la virino, kolerega. "Ĉu vi serĉas ĝenon?"
"Jes, sinjorino! Li estas perdita en la bestĝardeno!"
